Blaulicht im Rotlichtviertel
Im Bahnhofsviertel habe ich meinen Bruder getroffen. Er war mit seinen Kollegen zusammen. Sie trugen alle graue Anzüge.
„Hey, Dino“, sagte er. „Willst du mitkommen?“
„Wohin?“, fragte ich.
„Wir gehen was trinken“, sagte Alfredo.
„Okay“, sagte ich. Wir gingen los. Es war dunkel.
Im Bahnhofsviertel gibt es viel Neonlicht. Dort sind viele Kneipen und Restaurants.
„Es ist ein bisschen wie Amsterdam hier“, sagte Alfredo.
An einer Ecke saß ein Mann auf der Straße. Er schrie etwas. „Was ist sein Problem?“, fragte ich
„Das ist ein Junkie“, sagte Alfredo. „Es gibt hier sehr viele.“
„Keine Sorge“, sagte einer der Banker. „Wir ignorieren sie, sie ignorieren uns.“
„Leben und leben lassen“, sagte ein anderer Banker und lachte
Wir gingen weiter. Ich zeigte auf eine Straßenecke und sagte: „Oh, Döner! Wie in Berlin!“
„Was ist Döner?“, fragte Alfredo.
„Du hast noch nie Döner gegessen?“, sagte einer der Banker.
Alfredo schüttelte den Kopf. Die Banker lachten.
„Wirklich nicht?“, fragte ich. „Willst du es probieren?“
„Nein“, sagte Alfredo. „Ich bin nicht hungrig. Es war ein langer Tag. Ich brauche Bier.“
Einer von Alfredos Kollegen sagte zu mir: „Wir Banker arbeiten zu viel und haben immer schlechte Laune. Wir brauchen viel Bier.“
„Da vorne“, sagte Alfredo. „Da ist unsere Stammkneipe.“
Aber die Tür war blockiert. Vor der Kneipe stand eine Gruppe von Männern. Ein Mann schrie etwas. Ein anderer Mann schlug ihm auf den Kopf. Er blutete.
Nach ein paar Sekunden kam die Polizei mit Sirene und Blaulicht. Die Polizisten redeten mit den Männern. Dann gingen sie wieder
„Kommt ihr?“, sagte einer der Banker.
„Aber …“, sagte ich. „Was war das?“
„Das ist normal hier“, sagte Alfredo.
„Aber der Mann hat geblutet. Warum hat die Polizei nichts gemacht?“, fragte ich.
„Das sind Junkies“, sagte einer der Banker. „Da kann man nichts machen.“
„Nein, aber ich meine …“, sagte ich. „Egal.“
Die Banker gingen in die Kneipe.
„Kommst du?“, fragte Alfredo und zeigte auf die Tür
„Nein danke“, sagte ich.
نور آبی در منطقه چراغ قرمز
با برادرم در منطقه ایستگاه ملاقات کردم. او با همکارانش بود. همه آنها کت و شلوار خاکستری پوشیده بودند.
گفت: “هی دینو.” “میخواهی همراه ما باشی؟”
پرسیدم: “کجا؟”
آلفردو گفت: “ما قصد داریم یک نوشیدنی بخوریم.”
گفتم: “باشه.” راه افتادیم. تاریک بود.
نور نئون زیادی در Bahnhofsviertel وجود دارد. تعداد زیادی میخانه و رستوران در آنجا وجود دارد.
آلفردو گفت: “اینجا کمی شبیه آمستردام است.”
مردی در گوشه ای از خیابان نشسته بود. چیزی فریاد زد. پرسیدم: “مشکلش چیه؟”
آلفردو گفت: “این یک معتاد است.” “اینجا خیلی زیاد است.”
یکی از بانکداران گفت: “نگران نباشید.” “ما آنها را نادیده می گیریم ، آنها ما را نادیده می گیرند.”
یک بانکدار دیگر گفت: “زنده بمان و زنده بمان”
ادامه دادیم. به گوشه ای از خیابان اشاره کردم و گفتم: «اوه ، کباب! مثل برلین! ”
آلفردو پرسید: “کباب چیست؟”
یکی از بانکداران گفت: “شما هرگز کباب نخورده اید؟”
آلفردو سر تکان داد. بانکداران خندیدند.
پرسیدم: “واقعاً نه؟” “میخواهی امتحان کنی؟”
آلفردو گفت: “نه.” “گرسنه نیستم. آن روز طولانی بود. من به آبجو احتیاج دارم. ”
یکی از همکاران آلفردو به من گفت: “ما بانکداران بیش از حد کار می کنیم و همیشه در روحیه بدی هستیم. ما به آبجو زیاد نیاز داریم. ”
آلفردو گفت: “اون بالا.” “این نوار محلی ما است.”
اما در مسدود شد. گروهی از مردان بیرون از میخانه ایستادند. مردی چیزی فریاد زد. مرد دیگری به سر او ضربه زد. خونریزی داشت.
بعد از چند ثانیه پلیس با آژیر خطر و چراغ های چشمک زن آمد. پلیس با مردان صحبت کرد. سپس دوباره رفتند
یکی از بانکداران گفت: “می آیی؟”
گفتم: “اما …” “آن چه بود؟”
آلفردو گفت: “اینجا طبیعی است.”
“اما آن مرد خونریزی داشت. چرا پلیس کاری نکرد؟ “من پرسیدم.
یکی از بانکداران گفت: “آنها معتادان هستند.” “چیزی نیست که شما بتوانید انجام دهید.”
گفتم: “نه ، اما منظورم این است …” “همه همینطور”
بانکداران به میخانه رفتند.
آلفردو پرسید و به در اشاره کرد: “می آیی؟”
گفتم: “نه متشکرم.”
