Handkäse mit Musik
Christa und ich sitzen in einer Apfelwein-Kneipe in Sachsenhausen. Das ist ein Stadtteil in Frankfurt mit vielen Restaurants und Kneipen. Hier gibt es keine Wolkenkratzer. Alles ist klein und traditionell.
„Wie schmeckt der Äbbelwoi?“, fragt Christa und zeigt auf mein Glas.
„Sehr sauer“, sage ich. Christa lacht.
„Okay, hör zu!“, sagt Christa. „Der Krug hier, das ist der Bembel. In dem Bembel ist Apfelwein. Ich habe den Apfelwein mit Mineralwasser gemischt. Das heißt Saurer.“
„Okay“, sage ich.
„Es gibt auch eine süße Variante“, sagt Christa. „Wirklich?“, sage ich.
„Ja“, sagt Christa. „Das ist Apfelwein mit Limonade.“
Ich habe Kopfschmerzen. Zu viele Wörter, oder zu viel Wein?
In der Kneipe sitzen Touristen und Einheimische zusammen. In einer Ecke sitzt eine Gruppe amerikanischer Touristen. Sie singen Lieder aus den 80er Jahren. Am Tisch neben uns sitzt ein Mann und eine Frau. Sie trinken ihren Äbbelwoi.
„Schau mal“, sagt Christa und zeigt auf einen japanischen Touristen mit einer Brille. Der Japaner sitzt ganz alleine an einem großen Tisch. Vor ihm steht ein großer Bembel und ein Teller voll mit Fleisch.
„Schläft er?“, frage ich. „Er bewegt sich nicht.“
Plötzlich fällt der Tourist mit dem Kopf auf den Tisch. Sein Gesicht landet auf dem Teller. Er schnarcht.
„Keine Sorge! Das passiert hier jeden Tag“, sagt Christa. „Oh, da kommt der nächste Bembel.“
„Was ist das?“, frage ich. „Riechst du das?“
„Ja. Ich habe Handkäse mit Musik bestellt“, sagt Christa. „Hier, nimm ein Stück!“
Christa gibt mir ein Stück Handkäse. Ich versuche, nicht durch die Nase zu atmen.
„Wie schmeckt es?“, fragt Christa. Ich kaue. „Gut?“, fragt sie. Ich schlucke. „Noch ein Stück?“. Ich schüttle den Kopf und sage: „Gib mir Äbbelwoi!“
Ich trinke schnell ein großes Glas. Dann sage ich: „Der Handkäse ist … okay. Aber wo ist die Musik?“
Die Musik kommt später“, sagt Christa und lacht.
„Verstehe ich nicht“, sage ich.
„Hast du schon einmal Bohnen gegessen?“, fragt Christa. „Der Handkäse macht dieselbe ‚Musik’!“
Ich trinke meinen Apfelwein. Die amerikanischen Touristen singen keine Lieder mehr. Sie haben zu viel getrunken.
„Schau“, sage ich und zeige auf den japanischen Tourist. Er öffnet seine Augen, hebt den Kopf und schaut auf seine Uhr. Dann nimmt er einen schwarzen Koffer und verlässt die Kneipe.
پنیر دستی با موزیک
من و کریستینا تو یک میخانه شراب سیب در ساخزنهاوس نشستیم.
ساخزنهاوس یک منطقه از فرانکفورت هست با کلی رستوران و میخانه. در اونجا آسمان خراشی وجود ندارد و همه چیز کوچک و سنتی است.
کریستینا لیوانه منو نشون داد و پرسید: ابلووی چه مزه ایه؟
گفتم خیلی ترش ، خندید ، گفت گوش بده , کوزهه، اینجا، اون بمبله ، توی بمبل شراب سیب هست ، من شراب سیب رو با آب معدنی قاتی کردم, اون ترشه.
گفت اوکی، ی مدل شیرینی هم وجود داره.
گفتم جدا؟!
گفت آره اون شرابه سیب با لیموناده.
گفتم سر درد دارم ، کلمات زیاد بودن یا شراب؟
در میخانه توریست ها و مردمه محلی نشستند، گروهی از آمریکایی ها در یک گوشه نشستند ، اونها آهنگ های دهه هشتاد رو میخواندند.
یک زن و مرد پشت ما ابلوویشون رو میخوردند
کریستینا به شاو مال یک توریست ژاپنی که اینک زده بود اشاره کرد و گفت توریست های ژاپنی تنها روی یک میز بزرگ نشسته اند . و جلوشون یک بمبل و یک بشغاب پر از گوشت هست.
من پرسیدم خوابه اون آقاهه؟ حرکتی نمیکنه؟
ناگهان سرش روی میز افتاد توی بشقاب و خروپوف کرد
کریستینا گفت نگران نباش هر روز اینجا از این اتفاقا میفته ، کریستینا گفت هی اونجا رو نگاه بمبل بعدی داره میاد
من گفتم چی هست؟بوش رو حس میکنی؟
کریستینا گفت آره من پنیر دستی با موسیقی دادم، بیا ی تیکه بردار
کریستا ی تیکه پنیر دستی به من داد ، سعی میکردم که از طریق بینی نفس نکشم ، کریستینا پرسید مزش چطوره؟
قورتش دادم و گفتم خوب ، ی تیکه دیگه؟ سرمو تکون دادم و گفتم به من ابلووی بده ، یک لیوان بزرگ خوردم و بعد سریع کفتم پنیر دستی خوبه اما موسیخی کجاست؟
کریستا خندید و گفت موسیقی بعدا میاد.
گفتم نمیفهمم ، کریستینا پرسید تاحالا لوبیا خوردی؟
پنیر دستی همون موسیقیه!
من شراب سیبمو خوردم .
گردشگرانه آمریکایی دیگر آهنگ نخواندند چون زیاد نوشیده بودند،
من به گردشگره ژاپنی اشاره کردم و گفتم ببین.
چشماش رو باز میکنه ، سرش رو بالا میگیره و به ساعتش نگاه میکنه ، بعد چمدونه مشکیش رو برمیداره و میخونرو ترک میکنه
